Uit oude westerns weten we dat in
het Wilde Westen, naar de regels van de wet én van moraal, maar twee varianten werden onderscheiden van het doden van een mens
met een vuurwapen. Iemand
doodschieten die ongewapend is of met de rug naar de schutter staat was moord,
strafbaar met ophanging of lynchen. Al het andere doodschieten was
zelfverdediging of een te accepteren voortvloeisel van gebleken grotere
vaardigheid met vuurwapens en niet-strafbaar.
Als je terugdenkt aan die
heldere, bi-polaire schietwereld of yore, besef je te meer hoe in grote delen
van de VS het moreel en regulatoir erfgoed te grabbel wordt gegooid, alle
verering van Ronald Reagan en John Wayne ten spijt. Door het wet geworden
beginsel van ‘Stand Your Ground’ (vert.: eerst schieten, dan kijken we verder)
is in die delen ‘reasonable belief of an imminent threat of great bodily harm’ voldoende
om iemand neer te knallen en, mogelijk na kort oponthoud bij de lokale
Sheriff, lekker naar huis te gaan, het schietijzer weer in de zak. Niet langer
telt of de opponent gewapend is en van aangezicht tot aangezicht werd geschoten,
waarbij het verder louter op vuurwapenvaardigheid aankomt. Nee, het criterium
is geworden of men zich bedreigd voelt of redelijkerwijs bedreigd kon voelen. Een ernstige turn for the worse.
Daargelaten, voor het moment, dat 9/10e van de witte Amerikanen elke
hard weglopende zwarte altijd en onmiddellijk als ‘imminent threat of great bodily harm’ ervaart
– men mag het startpistool bij atletiekwedstrijden in de VS wel goed controleren
als de starter een witte is; voor je ’t weet schiet hij in paniek de wegsprintende
donkere atleten neer – hoe hebben de lawmakers bijv. in Florida zich die regel
in de praktijk voorgesteld? Of nee, dat is een flauwe vraag. Ze hebben het
zich aldus voorgesteld, dat een Witte Christelijke Man voortaan bij wijze van ‘pre-emptive
strike’ – waar heb ik dat eerder gehoord? – de medemens die kwaad in de zin
heeft gericht tegen het leven of het lichaam van de Witte Christelijke Man of
zijn familieleden, meteen kan neerpaffen, in plaats van even aanzien en dan moeten treuren over de
verloren kans, vastgebonden op een stoel toekijkend hoe de eigen
executie wordt voorbereid, of erger.
Maar, heeft men nagedacht hoe het moet met twee wat bange Witte Christelijke
Mannen, bijv. in zo’n groot hotel bijv. in Florida, op een rustig tijdstip, één net
de plee binnenstappend en één al zittend op de pot achter zo’n deurtje in een
eindeloze rij deurtjes die we kennen uit weer andere films; zo’n stille plee
met een jengelmuziekje, waar de dreiging van talloze beelden uit zojuist
genoemde films bijna tastbaar is. En dan in zo’n deelstaat als bijv. Florida, waar
iedereen gewapend door het leven gaat, bij voorkeur ‘concealed’, omdat de NRA
terecht zegt dat alleen een good guy met een gun iets kan ondernemen tegen een
bad guy met een gun en verder meent dat alleen wapenbezit op het punt van
totale verzadiging optimale echte veiligheid kan opleveren. Wie gaat beweren
dat de plee-binnentreder die ergens achter een deurtje in de rij deurtjes hoort
doortrekken, of de potzitter die de entree-deur hoort dichtgaan – de rillingen
lopen me al over de rug als ik het opschrijf
– niet redelijkerwijs een ‘imminent threat of bodily harm’ ervaart? Wie zal
onder de werking van ‘Stand Your Ground’ wetgeving niet billijken dat de
binnentreder voorzichtigheidshalve – denk aan die stoel etc. – een schot
plaatst op zithoogte door alle deurtjes alvorens zelf te gaan zitten, of dat de
potzitter door zijn dichte deurtje heen richting ingang vuurt om niet met de
broek op de enkels verrast te worden door een aanvaller, met als resultaat de
stoel of, in dit geval, de pot etc.?
En wat als bijv. in Florida zich een geval voordoet waarin, zonder getuigen, een
zwarte medemens een gewapende Witte Christelijke Man doodt, met een werpster?
De wet is natuurlijk bedoeld om
alleen het doodschieten en wel door Witte Christelijke Mannen mogelijk
te maken, maar is ratione materiae et personae, van toepassing op zwarten die
zich bedreigd voelen en een werpster dragen. Wie gaat beweren dat – gegeven eerder genoemd gevoelen onder witten over zich verwijderende zwarten, de
‘Stand Your Ground’ wetgeving en de verspreiding van ‘concealed’ wapenbezit op
straat onder Witte Christelijke Mannen – een zwarte medemens, in Florida op een
plaats zonder getuigen een witte tegemoetlopend, geen dreiging van ‘serious bodily
harm’ ervaart of redelijkerwijs kan ervaren? Al helemaal als de witte z’n hand
beweegt, in z’n jaszak of naar z’n heup of oksel of buik of enkel of rug of
kruis, of welke plaats ook waar men een schietijzer kan ‘concealen’. Hoe
beteuterd zal men daar in Tallahassee, in de State Legislature, kijken als die zwarte, mogelijk na een kort
oponthoud bij de lokale Sheriff, lekker naar huis gaat met de schoongemaakte
werpster (en een boete van $100,00 omdat je geen werpster mag dragen op straat
in Florida: te gevaarlijk).
In zoverre was de zaak Zimmerman tegelijk een landmark en een incident. Een incident
omdat precies gebeurde wat was te voorzien en ook is voorzien bij wetgeving van
de ‘Stand Your Ground’ regels in Florida: een aanvankelijk weglopende zwarte
wordt doodgeschoten door een Half-witte (door het witte deel dus), maar wel helemaal
Christelijk en Man. Een landmark omdat de potentie van ‘Stand Your Ground’
zichtbaar wordt als bron van toekomstige lering en vermaak.
