Oproep aan de
Nederlandse Balie
Tot in februari. Tot in februari heb ik gewacht met deze ‘j’accuse’, om te
bezien of ik me voordien van kant zou hebben gemaakt. Dan was het probleem ook
opgelost, natuurlijk. Niet dus.
En het jaar 2014 begon zo
hoopvol. Veel verdiend in 2013, wat lekker allemaal kon worden uitgegeven in
2014. En ik ben nota bene doorgewinterd
sceptisch over berichten, in de loop van een kalenderjaar, zo van: ‘nu al het
beste (.. invullen ..) van 2014’
of ’met zekerheid de stomste … van het jaar’ enz. enz. Eerst zien, denk ik dan,
met een zuinig mondje, als het ware. Maar dat ik op 31 december om 7 minuten
voor twaalf nog in de rug gestoken zou worden door 2014, daarmee had ik niet gerekend.
Ik heb het natuurlijk over de Top-2000 van 2014.
Geen ‘Bohemian Rhapsody’ op
nummer één, maar ‘Hotel California’. De vooraankondiging was me ontgaan, door
de drukke praktijk in Q4. Ook pas achteraf weet ik, inmiddels, dat de rangwisseling
zich al eerder voordeed, in 2010. Is me ook ontgaan, destijds, waarschijnlijk
door nog meer drukte in Q4 die doorliep tot en met oudejaarsavond. Voor de
ernst van het geval maakt het overigens niet uit te weten dat de bestaande orde
al eerder moest worden hersteld. Daarna is die orde wat mij betreft immers eens
te meer in graniet gehouwen.
De Top-2000 is al heel lang, meer dan wat ook, een 7 dagen durende begrafenis
van de iconische muzikale jaren zestig en zeventig. Ieder jaar weer herbeleefd,
een beetje zoals 2 februari in de film Groundhog Day met Bill Murray. Met als
afsluiting, waarop kon worden gerekend: de Bohemian Rhapsody; monument van enerverende,
licht ironische rock-extase. De Mattheuspassie, als ik dat zo mag zeggen, van
de ’60 en ’70 popmuziek. Bij uitstek – wat zeg ik: als enige – geschikt om zijn
uitvaart op 31.12. uit te luiden.
En zoals de Mattheuspassie zonder
falen de Radio 4 ‘Hart en Ziel lijst’ aanvoert – de overeenkomstige jaarlijkse teraardebestelling
van de westerse klassieke muziek – zo
moet aan het slot van de Top-2000 de Bohemian Rhapsody klinken. Deze te laten
wegdrukken door die tegelijk gecastreerde en opgevoerde, lachwekkend serieuze West-Coast
klompendans van Henley c.s. is van dezelfde orde als de passie van Bach te
laten wegzetten door André Rieu met een walsje van Strauss. Heiligschennis.
Begrafenispartycrashing, toch op z’n minst.
De 75% moderne klanken en alle Nederpulp daargelaten, voert de Top-2000 immers langs
een stervend bos van reuzen van vroeger. Met hen sterft een generatie
muziekliefhebbers die dacht, die dacht .., tja wat dachten ze eigenlijk ..
enfin die iets dacht. Voor de echte masochisten onder deze, heeft de versie
2014 op de website – als het eerder ook al was, heb ik het gemist; drukte in Q4
enz. enz. – allerhande video-materiaal van uitvoeringen.
Oude beelden, beverige
opnamen van strakke mannen en vrouwen, waarbij je onwillekeurig je afvraagt hoe
de halfgod(in) van toen er nu bijzit. En meer recente. Waarin dat laatste erg duidelijk
wordt. Het beeld strak, maar de uitvoering beverig, ondersteund daarom door
koor en/of strijkers en god weet wat voor elektronische muziekvervangers, –protheses
en – pacemakers. Een optreden niet meer in de Cavern Club, op Woodstock of in
Hyde Park, maar altijd in de Royal Albert Hall of vergelijkbare venue; gevuld
met ‘wholes’ waar Lennon al over zong en die in avondtenue a-ritmisch, maar met
volle teugen genietend meeklappen. Je reinste André Rieu Redux. De halfgoden en
-godinnen van toen niet zozeer terug naar een kwart of een achtste, maar
ernstig in de min beland: één met oud vel bespannen bottenverzameling nog slechts,
onrustig rondspringend als een vogelverschrikker, bang voor de kraaien; of ernstig
obees en uitgeblust, nauwelijks nog in staat het voormalige 4 minuten EP’tje
staand te spelen. In één woord angstaanjagend
om aan te zien.
Zoals ook hoort op een begrafenis, trouwens.
Maar dan, dan was er de troost,
aangereikt door Queen, door Freddy Mercury. Die al lang dood is – akelig gestorven
destijds, dat wel – en die we dus niet hebben zien aftakelen door de tijd. ‘Forever
Young’ daarom, net als die oude J.S. Bach a.h.w. ‘Forever Old’ is, op dat enige
oude pruiken portret dat we van hem kennen.
Ik wil weer een fatsoenlijke
begrafenis in de laatste week van 2015. Dit is een oproep aan iedere
rechtgeaarde popmuziek liefhebber of gewoon depressieveling van 45+ in de Balie
om ‘Bohemian Rhapsody’ weer naar nummer 1 te stemmen. Laat je ouders
meestemmen, om de Mattheuspassie als nummer 1 te redden zogenaamd. Welke
advocaat is ooit gestikt in een halve leugen, bovendien nog om bestwil?
